De eerste bezoekersdag van Spiel. Om maar te beginnen met het jaarlijkse plaatje van etende Hollanders. Je vergeet tijdens zo'n beurs op tijd te eten en te drinken en dat merk je ineens aan het eind van de dag. Een goede voorbereiding is dus het halve werk.

Vincent moest even langs bij Fragor Games om zijn exemplaren van Hameln op te halen. De altijd charmante dames zagen er weer prachtig uit.

Voor Pitch Car (de alternatieve Carabande) waren diverse uitbreidingen, zoals korte bochten en een extra lang recht eind. Ook voor de mini-versie waren er uitbreidingen.

Bij Queen Games kon je posters ophalen van de nieuwe spellen. Op de foto Dirk Henn die de posters van zijn spellen signeerde. De gesigneerde poster van Shogun had ik van tevoren al besteld, maar met alle liefde signeerde hij ook de andere posters.

Met Sandra, Vincent en Enrico probeerden we de nieuwe GoldSieber uit: Die Säulen von Venedig. Met dit spel lijkt GoldSieber weer een beetje op de weg terug te zijn. Door het uitspelen van actiekaarten bouwen de spelers pilaren in het water en daarop worden wijkdelen gebouwd. De positie van bouwen bepaalt wie er hoeveel punten scoren. De uitgespeelde actiekaarten schuiven door naar de volgende speler. Het spelverloop was erg spannend en telkens was er iemand anders die de winst leek te gaan pakken. In de laatste ronde waren Vincent en ik de kanshebbers. Vincent maakte het spel uit, waardoor de anderen geen actie meer mochten doen. Een raar einde en winst voor Vincent.

Het spelmateriaal ziet er prima uit. Het spelverloop was erg spannend. Ik heb het later nogmaals gespeeld en toen verliep het spel erg saai. Ik zal het spel vaker moeten spelen om te kijken waar dat aan ligt.

Er was ook een tentoonstelling over spellen die met film en televisie te maken hebben. In diverse vitrinekasten stonden heel oude, niet zo oude en vrij recente spellen uitgestald. Altijd leuk om even te kijken, maar de meeste aandacht van de bezoekers ging toch naar de stands uit, waar je kon spelen.

De beelden spreken voor zich. Er stonden soms erg oude spellen in de vitrines, met soms prachtige afbeeldingen.

LudoArt staat bekend om de prachtig uitgevoerde spellen, zoals Marquis en Black Elephant. De stand was ook prachtig uitgevoerd, helemaal in het thema van het nieuwe spel Fragile. Je herkent in het spel elementen van de Sokoban puzzels, waarbij je met je mannetje kistjes moet verplaatsen naar een eindpunt. Iedere speler kiest een aantal magazijnen en moet deze vullen met kisten. In je beurt kun je je arbeiders verplaatsen en kisten laten duwen. Er kunnen zelfs twee kisten op elkaar geduwd worden. Je kunt ook kisten laten doorgeven door andere arbeiders (die dit niet kunnen weigeren). Zo kun je leuke kettingreacties veroorzaken.

Leonie wilde graag Cat Attack proberen. Sandra en Seb deden ook mee en ik liet me uiteindelijk ook overhalen. Het is een simpel kinderspel, waarbij je je kat via de dobbelsteen over het bord verplaatst. Met behulp van kaarten kun je je kat of de andere dieren (muizen en vogels) verplaatsen. Je moet met je kat een muis en een vogel vangen en bij de winkels langs de buitenrand van het bord de benodigde voorwerpen ophalen. Daarbij kun je overreden worden door een auto. Gelukkig heb je 9 levens. Grappig om even te spelen, maar het begon al snel langdradig te worden. De uitlegger probeerde nog leven in de brouwerij te brengen door de regels van een kattenaanval uit te leggen, maar voor mij hielp dat niet.

Op diverse plaatsen zag je mensen zitten met een speciaal T-shirt. Daar stond op dat de tafel niet vrij zou komen, zodra het spel afgelopen zou zijn. Blijkbaar werden ze gek van de mensen die daar steeds naar vragen. Dat krijg je vanzelf als alle speeltafels vol zitten.

Bij Bambus hadden ze o.a. het nieuwe spel Greentown.

Leonie is hier Greentown aan het spelen. Iedere speler heeft 4 actiefiches: Bouwen, Reizen, Bouwen of Reizen, Bouwen en Reizen. In elke beurt kies je een actiefiche en voert deze uit. Zodra ze alle 4 zijn uitgevoerd, krijg je ze allemaal weer ter beschikking. Met bouwen kun je tegels aanleggen en eventueel gebouwen bouwen. Met reizen kun je toeristen langs gebouwen leiden. De toeristen hebben allemaal zou hun eigen wensen wat ze willen zien. Elk gebouw dat ze bezoeken levert de eigenaar punten op. Een alleraardigst spel, dat een beetje onderbelicht bleef tijdens Spiel.
 

Tijdens onze tocht over de beurs kwamen we Greg tegen (voorzitter van de IGA) en hij was op weg om Santy Anno te gaan spelen. Hij nodige ons uit om mee te doen. Na enig aarzelen gingen we mee. De enthousiaste spelleider bouwde de spelregels langzaam op. De spelers komen stomdronken van een feestje terug in de haven en proberen hun schip te vinden. Daartoe definiëren kaartjes de route die je moet volgen. Hoe eerder je je schip vindt, hoe meer punten je verdient. Vincent en ik waren er erg snel in. De andere spelers, voornamelijk Amerikanen, hadden er duidelijk meer moeite mee.
 

Vincent en ik eindigden precies gelijk. Volgens de spelleider moesten we nu armpje drukken, maar dat lieten we maar achterwege. Ons spel werd in ieder geval wel gesigneerd. 's Avonds las ik de Nederlandse spelregels nog even door. En tot mijn verbazing stond er dat je in geval van gelijk spel de spelers met een ijzeren staaf moest scheiden. Wat werd daar nu mee bedoeld? We pakten de originele Franse regels erbij. Daaruit bleek dat de Franse uitdrukking voor armpje drukken iets met een ijzeren arm is. De vertaler zal er wel ingetrapt zijn.